Átta vopnaðir hrottar. Hljómar ekki vel. DV segir að Ástþór Magnússon hafi sent þá á leigjanda sinn. Ég sé þetta alveg fyrir mér. Gamall trékofi og hrottarnir sitja í hring um meistara sinn. Ástþór stendur í miðjunni og þrumar yfir ókvæðisorð. Hann fer mikinn og öskrar og öskrar. Hrottarnir glotta. Einn gerir sér það að leik að beygja járnstöng. Annar gnístir tönnum. Þriðji kreppir hnefana þannig að hnúarnir hvítna. Þegar Ástþór lýkur máli sínu standa hrottarnir upp og berja saman höndunum. Þeir halda af stað út í nóttina, með gömul alþýðulög á vörunum. Hægt og hljótt er ekki viðeigandi nú, ekki frekar en í Júróvísjon árið 1987. Þeir breyta um lag, og raula framlag Íslendinga frá 1989, Það sem enginn sér. Uss suss suss. Ekki er það nú betra. So so...