Ath! Þeir sem ekki hafa áhuga á íslensku máli, geta sleppt því að lesa þennan texta.

Einhvern tímann var Jón Ólafsson, hljómborðsleikari Nýrrar danskrar, með sjónvarpsþátt þar sem hann rabbaði við þekkta íslenska poppara. Þetta var mjög áhugaverður þáttur, þar sem farið var yfir feril viðkomandi í bland við skemmtilegt spjall um ekki neitt.

Í einum þættinum kom Björn Jörundur, söngvari/lagasmiður Nýrrar danskrar, í heimsókn. Jón Ólafsson tók honum eins og hverjum öðrum gesti og fór yfir helstu afrekin. Ég man hvað Jón dáðist að því, hvað Björn var flinkur að semja texta og spurði sérstaklega út í það ferli. Björn svaraði spurningunum af fullri alvöru og lét eins og þessar vangaveltur Jóns kæmu honum ekkert á óvart; hann virtist fullkomlega meðvitaður um eigið ágæti þegar textasmíði var annars vegar. Og aðrir virðast vera á sama máli. Maðurinn er snillingur.

Samt ekki.

Ok. Hann getur samið grípandi melódíur og flott lög. Textinn hittir í mark á þann hátt, að það er auðvelt að syngja og muna hann. En hann er samt drasl. Algjört drasl. Og nú tek ég dæmi. Mörg gítarpartý byrja svona:

Börn!
Og aðrir minna þroskaðir me-enn.
Fór'að grams'í mínum einkamálum,
þegar ég var óharðnaður e-enn.

„Og aðrir minna þroskaðir menn.“ Hvaða aðrir eru þetta? Hann var að tala um börn. Rökréttara væri að segja:

Börn!
Og önnur minna þroskuð börn.

Eða:

Menn!
Og aðrir minna þroskaðir menn.

Eða bara:

Börn!
Og menn sem eru minna þroskaðir en þau.

Þetta er kannski ekki mikill glæpur, en það sem fer í taugarnar á mér er þegar hann byrjar að rembast. Velur þung orð, sem heyrast ekki oft í daglegu tali manna, og skeytir saman í setningu. Og, jú. Setningin virðist vera til vitnis um dýpt skáldsins. Svo djúpt, ó svo djúpt, hann hugsar! En, bíðum hæg. Þetta meikar engan sens.

Dæmi:

Bölmóðssýki og brestir,
bera vott um styggð.
Lymskufullir lestir
útiloka dyggð.

Getur einhver sagt mér hvað Björn Jörundur er að reyna að segja með þessum orðum? Hann lætur þetta hljóma eins og einhverja speki. En þetta er bara drasl. Drasl! Eina ástæðan fyrir því að „styggð“ er notað, hlýtur að vera af því að það rýmar við „dyggð“. Og að hverju beinist styggðin? Hvað er það, sem styggir einstaklinginn? Nei, ég spyr. Og hvernig - í andskotanum - ber sjúklegur bölmóður (svartsýni) og brestir (væntanlega karakterbrestir) vott um styggð? Það er ekki beint orsakasamhengi þarna á milli. Þetta er bara bull. Og næsta lína: „Lymskufullir lestir“. Þ.e. lævísir lestir. Hvernig geta lestir veri lævísir? Og hvers vegna í ósköpunum ættu lestir (sama af hvaða tagi þeir eru), að útiloka dyggð. Það er ekkert sem beinlínis útilokar dyggð. Æ, æ, æ! Mig verkjar í hausinn, þetta er svo rembingslegt! Það er bara kjánalegt að kryfja þennan texta frekar.

Jæja, ég nenni þessu ekki lengur. Því enda þessi skrif hér.