Í gær sá ég Superman Returns. Hún er léleg. Atriðið í endann, þegar hann rífur heilt land upp með rótum og flýgur með það út í geim, er alveg fáránlegt. Er kröftum hans engin takmörk sett? Að lyfta bíl eða rútu. Jú, ég skal gúddera það. En ekki heilu landi. Það er bara rugl.

Þegar hann er kominn með landið út í geim, kastar hann því í burtu, örmagnast og fellur til jarðar. Og með því bjargaði Súperman málunum. Með því að kasta landinu út í geim. Svona eftir á að hyggja spyr maður sjálfan sig hvort þetta nýja land skipti nokkru máli. Var ekki bara allt í lagi að leyfa því að vera? En, jæja. Það var kannski ekki það sem ég ætlaði að skrifa um.

Súperman eins og við þekkjum hann í dag.

Geimferðir Súpermans eru undarlegt fyrirbæri. Nú er ég ekki sleipur í geimvísindum, en einhvern tímann heyrði ég það að hlutir ættu það til að fuðra upp í gufuhvolfi jarðar. En... Jæja, jæja. Lítum framhjá því um stund. Það sem fór meira í taugarnar á mér, var hvernig myndin er tækluð eftir að hann er kominn út í geim. Ok. Hann er úti í geimnum á náttfötunum. Verður honum ekki kalt? Það er -260°C stiga hiti þarna. Og hvernig andar hann? Það er ekkert súrefni. Og ætti hann ekki að blása út eins og blaðra og springa, þar sem loftþrýstingurinn er ekki lengur til staðar? Það er ekkert við þetta sem meikar sens.

Hefði ég skrifað handritið, hefði það verið allt öðruvísi:

...Og Súperman reif landið upp með rótum og tók stefnuna út úr sólkerfinu.
[Nærmynd á Súperman, við heyrum hugsanir hans]
- Guð minn almáttugur, þetta er þungt! Heilt land. Hvað er ég að spá? Af hverju er ég að fljúga með það út úr sólkerfinu? Jæja, fyrst ég er byrjaður, get ég eins klárað þetta.
Nú fór áhrifum gufuhvolfsins að gæta og landið sem Súperman hélt á byrjaði að molast í sundur. Sjálfur upplifði hann hræðilegan sársauka og veinaði af angist.
- Aaa... aaa... aaa...! Aaa... aaa... aaa..! Aaaaaa....!
Þegar ofurhetjan komst út fyrir þyngdarsvið jarðar var hann þrekaður mjög og sviðinn eftir eldtungur gufuhvolfsins.
- Brr... það er svoldið kalt hérna. Og... ég get ekki andað. Samt gott að ég er ofurhetja. Ég er geðveikt góður að halda niðri í mér andanum.
Hann hélt áfram að fljúga. Þyngdaraflsins gætti ekki lengur og nú var landið orðið létt sem fis í höndum ofurhetjunnar. En þar sem þyndaraflið var ekki lengur til staðar, byrjaði Súperman að tapa jafnvæginu. Það er nefnilega kunn staðreynd, að fljúgandi verur eiga mjög erfitt með að fóta sig í nýju þyngdarsviði. Hann flaug því, stjórnlaus eins og drukkinn mávur, út í svartan geiminn.
- Brr... það er fáránlega kalt! Af hverju klæddi ég mig ekki betur. Og þegar út í það er farið, af hverju er ég alltaf í þessu hommalega búningi? Hver gengur eiginlega með skikkju nú til dags? Hvað er ég að spá? Og hvað er að gerast núna? Ég er allur að belgjast út! Ónei. Þetta hefur örugglega eitthvað að gera með loftþrýstinginn...
Og í því gliðnaði líkami ofurmennisins í sundur og sprakk í miklum hvelli. Samt var ekkert stórbrotið við þessa sprengingu. Bara hár hvellur.

Ofurhetjan verpir eggi.

Nú var ég skyndilega að muna eftir öðru. Í gamla daga ætluðum við Baldur Héðins að stofna skólablað. Við höfum líklega verið 11-12 ára og vorum mjög metnaðarfullir. Blaðið hét Sámur frændi og í fyrsta tölublaðinu var viðtal við Árna Tryggvason leikara (en hann stakk einmitt upp á þessu ágæta nafni). Fyrsta tölublaðið innihélt líka teiknimyndasöguna Slúperman, en það var feit og klaufaleg ofurhetja sem gat ekki gert neitt rétt. Hann gat ekki einu sinni flogið, því hann var svo þungur - og hvort fyrsta sagan hafi verið um einhvern megrunarkúr, ég man það ekki. En þetta blað var ágætt. Þó getur útgáfubransinn verið harður og það fengum við Baldur að reyna. Nafnið á blaðinu fór eitthvað fyrir brjóstið á einum kennaranna, sem tilkynnti okkur að blað með þennan titil yrði ekki gefið út innan veggja skólans. Og þarmeð var málið afgreitt. Við Baldur hættum við útgáfu og þannig fór fyrsta og síðasta skólablað ÆSK fyrir lítið.

Um helgina hitti ég ágætan vin mitt á American Style í Tryggvagötu. Eins og venjulega voru ofurkraftar ofarlega á baugi, en hann sagði að ef hann ætti að velja sér krafta, myndi hann helst vilja fljúga. Ég benti honum á nokkur tæknileg atriði sem gott er að hafa á bak við eyrað, til dæmis að hafa ætíð meðferðis áttavita ef ske kynni að hann myndi lenda í þoku. Hann þakkaði mér góða ráðleggingu og byrjaði að hjala um þau góðverk sem hann gæti gert. Ég hristi hausinn og benti honum á að líklega myndi hann bara gagnast í flutningum, og þó er það ekkert víst. Þó hann geti flogið, verður hann ekkert sterkari fyrir vikið. Líklega gæti hann bara unnið við að þrífa glugga, og ekki er það nú skemmtilegt. Hann tók undir það og vildi skipta um ofurkrafta, en var of seinn. Hann var búinn að velja.

En, já. Þetta var ágætt.