Við hliðina á mér býr gömul kona. Hún læðist út á nóttunni og tekur öll rafmagnstækin mín úr sambandi. Um daginn tók hún ísskápinn minn úr sambandi. Þá varð ég pínulítið reiður. En þetta var í fyrsta skiptið sem hún gerði þetta, þannig að ég fyrirgaf henni það. Yfirleitt lætur hún sér nægja að slökkva á gang-ljósið og port-ljósið, en stundum tekur hún líka þvottavélina úr sambandi. Ég skil hana ekki.

Ég hef oft mætt henni. Hún fer á stjá á milli tvö og þrjú á nóttunni, í drifhvíta náttsloppnum sínum. Minnir einna helst á vofu. Þegar ég stend hana að verki verður hún skömmustuleg, segir ekki neitt og hverfur aftur inn í íbúðina sína. Og ef ég ávarpa hana, freistar hún þess að læðast burt óséð. Rétt eins og ég geri þegar stórir hundar gelta að mér. Ef ég fer nógu hægt í burtu taka þeir síður eftir mér.

Ég er að hugsa um að leggja helling af músgildrum í íbúðina mína. Þá kannski hættir hún sér síður hingað yfir. Eða koma fyrir einhvers konar skynjara sem byrjar að blikka þegar hann nemur hreyfingu. Myndi jafnvel pípa eða gefa frá sér sírenuhljóð. Nei, ég má það ekki. Þá myndi hún bara fá hjartaáfall og ég yrði settur í fangelsi fyrir óþekka leigjendur.

Reyndar kom það fyrir um daginn að gömul kona lá dauð fyrir framan útidyrnar mínar. Ég var nývaknaður, á mínum venjulega göngutúr út í bakarí, og hrasaði nánast við líkið. Ég vissi ekkert hvað ég átti að gera. Átti ég að tékka á hjartslættinum? Reyna munn-við-munn aðferðina? Nei, ojj. Ekki á svona gamlli konu. Hefði þetta verið hugguleg dama hefði málið kannski horft öðruvísi við. En í þessu tilfelli ákvað ég að halda mig við +3 ára regluna. Engar gammeljunkur.

En hvað? Hvað átti ég til bragðs að taka? Var hún ekki á mína ábyrgð, liggjandi þarna við innganginn minn? Og fleiri hugsanir sputtu upp í kollinn. Hafði hún reynt að komast inn yfir nóttina, en þrotið örendi þegar enginn opnaði fyrir henni? Hvað vildi hún mér? Í eina sekúndu datt mér í hug að fela líkið. Já! Það var málið. Fela líkið. Ég greip í annan fótinn og reyndi að draga hana inn í portið til mín, þar sem ruslatunnurnar göptu sársoltnar við mér. Ef ég set síðan pizzakassa ofan á konuna, finna ruslakarlarnir hana ekki. Hugsaði ég með mér. Já! Það er málið.

Bíddu hægur! Heyrði ég einhvern kalla. Hvað ertu að gera? Ég fraus. Geðbiluð kona á fimmtugsaldri rasaði í flasið á mig. Þessi kona er flogaveik. Án þess að hugsa reyndi ég að læðast burt. Hvað ætlaðirðu eiginlega að gera við hana? Ég gat ekki sagt henni að ég hafi ætlað að fela hana í ruslatunnunni og þagði bara í staðinn. Svaraðu mér? Hvað ætlaðir þú að gera við hana? Ef ég fer nógu hægt í burtu, sér hún mig ekki. Hugsaði ég. -Og þannig slapp ég.

Þegar ég kom aftur úr bakaríinu, fékk ég þær fréttir að hún væri komin á sjúkrahús og væri öll að braggast.

En þetta var útúrdúr. Ég var að tala um gömlu konuna sem tekur öll rafmagnstækin mín úr sambandi. Hvað skal til bragðs taka? Kannski gera eins og í spurningaþættinum SPK [1], þar sem grænu slími var hellt yfir keppendur ef þeir giskuðu á rangt svar. Nema í mínu tilfelli, myndi ég skvetta slíminu á hana ef tekur ísskápinn minn aftur úr sambandi. Nei. Það er of brútal. Ég þarf einhvern veginn að hræða hana. Láta hana halda að hún hafi sett eitthvert þjófavarnarkerfi í gang. Já, ég held að það sé málið.



[1]
En SPK var með lélegasta upphafsstef sem hefur verið samið fyrir sjónvarp. Þarna var rappað:

Þið eigið möguleik'á því,
að vinna ykkur inn:
Tíu tíma kort,
í keilu höllina,
Aaa-dídas íþróttavörur
(svo man ég ekki meira)