Rambó og Eiríkur Fjalar

Er til meiri karlmaður en Rambó? Ég efa það. Eini maðurinn sem kemst nálægt honum er Egill Skallagrímsson. Þeir standa þarna tveir á öðrum endanum í litrófi karlmennskunnar. Og hvað um hinn endann? Þar eru menn eins og Birkir Jón Jónsson og Eiríkur Fjalar. Einhverra hluta vegna, er ekkert karlmannlegt við þá.

Rambó, til í tuskið

Undarlegt hvernig að mannshugurinn virkar. Hann vellur áfram, fullkomlega stjórnlaus, eins og maður sem gimpast niður alltof bratta brekku. Guð veit hvar hann endar.

Eiríkur Fjalar gæti aldrei átt kærustu. Ég sé ekki hvernig það gæti virkað. Í öllum aðstæðum, sem lifna við í höfðinu á mér, eyðileggur hann alltaf stemninguna með því að segja við stelpuna að hann sé „...sko alveg æðislega, obboslega hrifinn af henni“. Og svo kemur hann með framstætt einkennis-brosið, svona til þess að setja punktinn yfir i-ið.

Ég held að Eiríkur Fjalar sé sóði. Hann á örugglega heilt fjall af klámblöðum, sem hann skoðar af mikilli áfergju myrkranna á milli. Fyrir utan flissið í Eiríki ríkir fullkomin þögn. Ef hann rekst á eitthvað sérlega spennandi heldur hann niðri í sér andanum. Karlanginn.

Eiríkur Fjalar, alltaf í stuði

Ég held að ég sé með ákveðinn punkt hérna. Getur ekki verið, að einmitt þessi hegðun sé ástæðan fyrir lágri karlmennsku-einkunn Eiríks. Gott ef ekki. Aldrei myndi Rambó flissa yfir klámblaði.

En hvað með Birki Jón? Einhvern veginn finnst mér hann alltaf koma fyrir, eins og hann sé nýkominn úr sælgætisverksmiðjunni. Kryfja hann seinna.