Póker

Ég er alltaf að hugsa um póker.  Í lestinni á leiðinni niður í bæ marinera ég hugann upp úr heppilegustu nálguninni á hinar og þessar ,,hendur", velti fyrir mér líkunum og hvort að einhver sálfræði sé til staðar.  Eftir nokkra klukkutíma hrekk ég aftur inn í raunheima, örþreyttur af áreynslu.

Stundum gerist það að ég næ ekki að stilla mig úr póker-gírnum.  Þá stend ég sjálfan mig að því, að vega og meta hin og þessi atriði á mælikvarða sem bara er notaður í póker.  Umhverfið verður lævi blandið og ég tortrygginn eftir því.  Þá velti ég mikið fyrir mér sambandi umbúða og innihalds.  - Ósköp er þessi maður rogginn, ætli það sé innistæða fyrir því?  Eða er hann kannski bara að blöffa?  Svo fer heilmikill tími í að greina hann.

Þrír möguleikar.  Hann er með góða hönd, tvo kónga.  Það er völlur á kappanum, vegna þess að hann er aðalmaðurinn og um það er ekki deilt.  Annar möguleiki gæti verið, að hann sé í grunninn til með slæma hönd, 5 og 9, en nái að blöffa sig í bílstjórasætið.  Það er svosem í lagi á meðan enginn ,,sér hann" (þ.e. sér í gegn um hann).  Svo er það þriðji möguleikinn:  Maðurinn er með frekar slæma hönd, en heldur að hún sé góð.  Gæti verið samlita 7 og 8.  Stundum gengur hún upp, en þegar á reynir tapar hann eiginlega alltaf.

Svo er það náttúrulega aðalspurningin, eru mín eigin spil betri en þessara sjálfumglöðu spraðabassa?

Hér var ég búinn að skrifa upp heilmikið dæmi, þar sem Davíð og Jóhanna voru greind í upphafshandir og borðföstu spilin táknuðu Seðlabankadeiluna.  En ég var búinn að ákveða að hætta að skrifa um pólitík, þannig að ég tók þetta út.